Dwangmatige nervositeit voor de start

De rook van de motoren prikt in mijn ogen. Ik trek de koppeling in. Die is ok. Ik voel aan de choke. Die staat af. Mijn linkerhand grijpt naar de benzinekraan. Die staat open. Ik trap op mijn achterrem. Ook die voelt prima. Mijn bril positioneer ik meerdere keren. De koppeling probeer ik nog eens. De benzinekraan check ik opnieuw. Staat de choke wel echt af? Ok. Het remhendel van de voorste rem werkt prima. Check! Koppeling. Check! Benzine? Check! Choke? Check!

Wanneer houd het eindeloos gefrunnik aan de crossbril op en is de focus gericht op een splijtende kanonstart met als doel als eerste die vermaledijde bocht te nemen? De motor staat met de achterband in een diep getrokken geul. Tijd om wat losse aarde aan te stampen is er niet, het moet zo maar. De piloot links van me staat schuin, opletten dat hij straks de deur niet dicht gooit. Als ik goed weg bent is dat geen probleem.

De man met de groene vlag passeert en doet teken naar me dat ik dichter naar het hek toe moet. Toch nog maar eens aan die bril gevoeld, de druk op mijn neus wat verlichtten door het ding wat omhoog te duwen. Mijn concurrent staat deze keer helemaal rechts en de eerste bocht is naar links, misschien heb ik het voordeel want ik sta links. Ik moet zolang mogelijk op het gas blijven. Mijn koppeling heb ik al vijftig keer ingetrokken. Check! Zenuwachtig als ik ben twijfel ik plots aan alles. Wat sta ik hier in godsnaam te doen achter een hek waar plaats is voor 30 piloten. We zijn met 41.

Ben ik niet vergeten het benzinekraantje open te zetten? Toch nog maar eens voelen. Check!  En zijn alle sluitingen van mijn laarzen wel dicht? Aan de achterkant van het circuit hebben ze water gespoten, opletten dus. Ben ik de choke niet vergeten af te zetten? Check! Ik draai het gashendel enkele keren volledig open om de motor ‘schoon’ te blazen. Mijn RM370 trilt onder me, ik zie de mousse rond het stuur rondjes draaien. Tien seconden! Onmiddellijk trek ik de koppeling in en gooi de bak in tweede, het toerental van de motoren gaat de hoogte in. Mijn voeten plaats ik voor de voetsteunen op de grond. Ik raak in trance. Vanaf nu heersen er andere machten. De bodem trilt onder mijn voeten, mijn hoofd raakt leeg en is nog maar gefocust op één ding, het hek.

De motoren razen nu op een onheilspellend toerental, ik laat de koppeling slippen en voel de motor zachtjes trekken. Ik hoor niks anders meer dan 41 huilende motoren opgejaagd door nerveuze piloten. Ik schuif mijn zitpositie naar voren en zit nu volledig op de benzinetank. Is die wel goed afgesloten? Vrouwlief zei in het rennerspark om voorzichtig te zijn maar zoals gezegd: hier spelen andere machten. Vijf seconden! Bam!! Het hek valt, ik laat de koppeling ruw los, het voorwiel gaat de hoogte in en ik schiet weg richting eerste bocht. Onderweg schakel ik met het gas volledig open, ik denk dat het gaat goed komen… Links van me zit een Maico. In mijn rechterooghoek zie ik een witte Yamaha. De speaker schreeuwt door de microfoon: C’est Roger De Costèèèèèèr, c’est Roger De Costèèèèèèr en tête.