Een portret van John van den Berk

De Nederlandse motorcrosser werd geboren in Oss op 11 mei 1967. John van der Berk’s carrière in het wereldkampioenschap motorcross duurde van 1984 tot 1995.

John van der Berk werd twee keer FIM Motocross wereldkampioen, de eerste keer in de 125cc klasse tijdens zijn seizoen 1987 en de tweede keer het jaar daarop in de 250cc klasse in 1988, en heeft 6 overwinningen op zijn naam staan.

Fotoactie van John Van der Berk (10) aan de start van de 125cc Grand Prix van België op het circuit van Borgloon in 1994 achter Bobby Moore (76) – Pichon (5) – Vialle (11) en Tragter (1).

Het begon allemaal in 1984 in het wereldkampioenschap motorcross, rijdend op een Yamaha in de 125cc-klasse, waar hij 13e van de wereld werd, met twee podiumplaatsen tijdens het seizoen, waaronder een tweede plaats in de tweede ronde in Nederland en een derde plaats in de laatste ronde in Zweden.

Het ging goed met John Van der Berk in het daaropvolgende seizoen, met 7 podiumplaatsen, waaronder een 3e en 2e plaats in België in Hoeselt, een 3e en 4e plaats in Frankrijk, een 3e en een gelijkspel in Tsjecho-Slowakije, een 11e en 3e plaats in Duitsland, een 6e en 2e plaats in Finland en een 3e plaats in de tweede ronde van de laatste Grand Prix van het seizoen in Brazilië, waarmee hij opklom naar de 5e plaats in het kampioenschap op zijn 125cc Yamaha.

John Van der Berk bleef zich verbeteren en ervaring opdoen, wat hij in 1986 liet zien door te eindigen als vicewereldkampioen achter Dave Strijbos, door zes overwinningen, vier tweede plaatsen en drie derde plaatsen te behalen op zijn 125cc Yamaha, door op de tweede trede van het podium te eindigen in beide rondes van de Grand Prix van Nederland in Mill, 5e en 3e in Italië.

Ook pakte hij de zege en een 7e plaats in België in Genk, 3e en 1e in Spanje, 2e en 7e in Ierland, winnaar van de twee rondes in Zweden en Finland en hij sloot het seizoen af met een 3e en 2e plaats in Argentinië. In 1987 volgde de apotheose toen hij wereldkampioen werd in de 125cc-klasse vóór Strijbos en Bayle aan boord van zijn Yamaha waarmee hij 5 overwinningen scoorde in vergelijking met de 10 van Strijbos.

Hij was erg consistent dankzij zijn 8 tweede plaatsen en 4 derde posities. Naarmate het seizoen vorderde, eindigde hij 2e en 3e op de eerste meeting van het seizoen in Nederland, daarna 3e en 2e in België in Nismes, 2e en 3e in Italië, 2e en 1e in Tsjecho-Slowakije, 1e en 2e in Bulgarije en twee keer 5e in Frankrijk. Hij won beide rondes in Ierland, eindigde de Grand Prix als 7e en tweede in Zwitserland, pakte de 2e plaats en de overwinning in Finland, eindigde als 2e en 4e in Duitsland, als 6e en een gelijkspel in de VS en als 3e en 9e in Oostenrijk om de algemene titel te veroveren.

Het jaar daarop, 1988, stapte hij met succes over naar de 250cc-klasse, nog steeds ondersteund door Yamaha, waar hij 5 overwinningen, 4 tweede plaatsen en 5 derde plaatsen behaalde, met twee derde plaatsen in Frankrijk. In Venezuela sloot hij zijn 250cc-seizoen af met een 2e en 3e plaats in Zweden.

Hij vervolgde zijn carrière met nog een seizoen in 250cc in 1989, maar op een Suzuki, waardoor hij op de 3e plaats in de wereldhiërarchie kwam achter Bayle en Vehkonen met een openingsronde overwinning in Zwitserland, verzamelde twee tweede plaatsen, één in de eerste ronde in Venezuela en de tweede in de tweede ronde in de USA en wist ook 5 derde plaatsen te behalen, met name dankzij zijn 3e en 4e plaats in Tsjecho-Slowakije, zijn 3e en 9e plaats in Nederland, zijn 3e en 12e plaats in Frankrijk, zijn 6e en 3e plaats in Duitsland en met een 3e en 4e plaats in Zweden.

John Van der Berk zou zijn derde plaats in het 250cc wereldkampioenschap op zijn Suzuki het volgende jaar in 1990 herhalen, achter Puzar en Vehkonen. Hoewel hij geen race won dat seizoen, slaagde hij er wel in om 5 tweede plaatsen en 2 derde plaatsen te verzamelen, hij eindigde 6e en 2e in Italië, 2e en 3e in Zweden, 2e en een gelijkspel in Finland, 6e en 3e in Nederland, 2e en 8e in Zwitserland en 2e en 4e in Venezuela.

Nog steeds op een Suzuki 250cc, was Van der Berk’s seizoen 1991 een wisselvallig seizoen, met een uiteindelijke kampioenschapspositie van 16e, ondanks een overwinning in de openingsronde van de Finse Grand Prix, en dankzij twee tweede plaatsen in Nederland en Tsjecho-Slowakije in de openingsronde. John reed alleen de eerste helft van het seizoen.

Hij keerde terug naar de 125cc klasse voor het seizoen 1992, rijdend op een Suzuki waarmee hij 9e werd in het kampioenschap aan het einde van het seizoen dankzij een overwinning, een 3e plaats en een 7e plaats om het seizoen te beginnen in Spanje, gevolgd door een gelijkspel, een 11e en een 3e plaats in Portugal, was ook 3e, 6e en 9e in Italië, was 3e en winnaar van de 2e en 3e ronde in Hongarije, en behaalde een 2e plaats in de eerste ronde in Mill voor zijn thuispubliek.

John Van der Berk ging nog een seizoen door in 125cc, dit keer met een Honda in 1993, waardoor hij aan het einde van het seizoen naar de 10e plaats in het kampioenschap kon stijgen, met drie podiumplaatsen: 7e, 4e en 2e in Bergen voor de Belgische Grand Prix, en 3e, 3e en 7e in Nederland. Terug op de Suzuki in de 125cc klasse voor het seizoen 1994, waarin hij alleen thuis de 2e plaats pakte in de eerste ronde in Nederland, voordat hij 14e werd aan het einde van het seizoen.

In 1995 stapte hij over naar de koningsklasse op een Honda 500cc, een seizoen dat gedomineerd werd door Joël Smets en waarin John Van der Berk twee 4e plaatsen behaalde in de twee ronden van de Zwitserse en Ierse Grand Prix als zijn beste resultaten, waarmee een einde kwam aan zijn carrière als rijder op het hoogste niveau.

Foto’s: Serge Frocheur, Tony Blazier en archief MXV
Tekst: Serge Frocheur