15 seconden stressen achter het starthek!

Met het bordje dat aangeeft dat het starthek binnen 15 seconden gaat vallen gebeurt er iets in het hoofd van de piloot. Op dat moment houd het eindeloos gefrunnik aan de crossbril op en is de focus gericht op een splijtende kanonstart met als doel als eerste die vermaledijde bocht te nemen. Je motor staat met de achterband in een diep getrokken geul van de vorige reeksen.

Tijd om er wat losse aarde in te stampen is er niet, het moet zo maar. De piloot links van mij staat wat schuin, opletten dat hij de deur niet dicht gooit. Maar ja, als je goed weg bent is dat geen probleem. Plots denk ik aan blitz-starter Raymond Heeren, hoe deed hij dat indertijd op de Maico? De man met de groene vlag passeert en doet teken naar mij dat ik dichter naar het hek toe moet. Verrek, hij heeft het gezien. 15 seconden duren zo lang! Toch nog maar eens aan die bril gevoeld, de druk op mijn neus wat verlichtten door het onding wat omhoog te duwen.

Mijn concurrent staat deze keer helemaal rechts en de eerste bocht is naar links, misschien heb ik het voordeel want ik sta links. Mijn koppeling heb ik al honderd keer ingedrukt, vraag me niet waarom. Zenuwachtig als ik ben twijfel ik plots aan alles. Wat sta ik hier in godsnaam te stressen achter een hek waar plaats is voor 30 piloten. We zijn met 41. Ben ik niet vergeten het benzinekraantje open te zetten? Toch nog maar eens voelen. En zijn alle sluitingen van mijn laarzen wel dicht?  Heb ik de mobilhome gesloten en zijn de sporen niet te diep geworden door de voorgaande reeksen? Aan de achterkant van het circuit hebben ze water gespoten, opletten dus. Ben ik de choke niet vergeten af te zetten? Ik draai het gashendel enkele keren met een korte snok volledig open, de motor is ok. Het 5 seconden bord wordt omgedraaid, onmiddellijk trek ik de koppeling in en gooi ik de bak in tweede, het toerental van de motoren gaat fors de hoogte in. Ik raak in trance.

Vanaf nu heersen er andere machten. De grond trilt onder mijn voeten, mijn hoofd raakt leeg en is nog maar gefocust op één ding, het hek. Wanneer valt ie? Vlug kijk ik nog of ik dat nokje bespeur dat als eerste beweegt voor het hek valt. Niks te zien want het gras staat te hoog. De motoren razen nu op een onheilspellend toerental, ik laat de koppeling slippen en voel de motor zachtjes trekken. Ik hoor niks anders meer dan 41 razende motoren opgejaagd door even nerveuze piloten, ik schuif mijn zitpositie naar voren en zit nu zowat volledig op de benzinetank.

Vrouwlief zei in het gesloten park om voorzichtig te zijn maar zoals gezegd: hier spelen andere machten. Bam!! Het hek valt, ik laat de koppeling nogal ruw los, het voorwiel gaat de hoogte in en ik schiet weg richting eerste bocht. Onderweg schakel ik met het gas volledig open, ik denk dat het gaat goed komen………… De speaker roept schor door de microfoon: C’est Roger De Costèèèèèèr, c’est Roger De Costèèèèèèr en tête.

Foto: Carolien Kenis en archief